தொடக்க காலச் செப்பேடுகளின் அமைப்பு ஓலைச்சுவடிகளைப் போன்று ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தகடுகளில் நீளவாக்கில் எழுதப்பட்டு கோர்க்கப்பட்டவையாகும். துளைகளில் கோர்க்கப்பட்ட வளையம் சேருமிடம் முத்திரை இட்டு சேர்க்கப்பட்டுள்ளமை இச்செப்பேடுகளில் எழுதப்பட்ட ஆவணத்தின் நம்பகத் தன்மையை உறுதிப்படுத்துவதாகும். பிற்காலத்தில் இம்முறை மாறுட்டு ஒரு தகட்டில் மட்டும் எழுதும் மரபு உண்டாகியது.

பல்லவர்கள் (கி.பி. 600 – 900) பொதுவாக செப்பேடுகளை தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருதம் என இரு பகுதிகளாக அமைத்தனர். தமிழ்ப் பகுதி தமிழ் எழுத்திலும் சமஸ்கிருதப் பகுதி கிரந்த எழுத்திலும் பதியப்பட்டுள்ளது. பல்லவர்களின் சமகாலத்தவராகத் தமிழகத்தின் தென் பகுதியில் ஆட்சி புரிந்த பாண்டியர்கள் (கி.பி. 700 – 1000) இதே முறையில் தமிழ்-சமஸ்கிருதம் என இருபகுதிகளாகச் செப்பேடுகளை பொறித்த போதிலும் தமிழ்ப் பகுதி வட்டெழுத்திலும் சமஸ்கிருதப் பகுதி கிரந்த எழுத்திலும் இருந்தது. தென் பகுதியில் ஆய்குல மன்னன் வரகுணனின் (கி.பி. 9 ஆம் நூற்றாண்டு) செப்பேடு சமஸ்கிருதம் கிரந்தத்திற்குப் பதிலாக நாகரி எழுத்தில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. விஜயநகர காலச் செப்பேடுகளில் சமஸ்கிருதம் நந்தி நாகரி எழுத்தில் பொறிக்கப்பட்டது.